Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Ηρεμία


Έστρωσε τα μαλλιά της και πίεσε το πρόσωπό της στο μαξιλάρι, με τα χέρια της να καλύπτουν τα αυτιά της. Αυτός ήταν ο τρόπος της να ηρεμεί. Έτσι μόνο απομονωνόταν από τον κόσμο γύρω της. Άκουγε την παραμικρή κίνηση της τόσο δυνατά, την καρδιά της που χτυπούσε γρήγορα, το αίμα που κυλούσε στις φλέβες της... Καθόταν έτσι για όσο άντεχε η αναπνοή της. Ή και λίγο παραπάνω καμιά φορά.

Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Δε θέλω...


[... να μιλάς, δε θέλω να γελάς, δε θέλω να σε ξέρω, δε θέλω να μ'αγαπάς --> αυτά όχι --> δυο αρνήσεις --> μια κατάφαση --> καλά, ντάξει.]

1. να ξέρω τι θα γίνει μετά
2. να φοβάμαι στο σκοτάδι 
3. να επαναλαμβάνομαι
4. να τραγουδάω και φέτος sex bomb όταν θα δίνω φυσική
5. να μη θέλω (δε θέλω, δε θέλω, δε θέλω!)


Στο φινάλε το σημερινό τραγούδι: Dirty Granny Tales - Rejection

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

ΟΛΟΝΥΧΤΙΑ - Νικ. Βρεττάκος

Δε με κατάλαβες' όλη τη νύχτα
ήμουνα πλάι σου, προσπαθούσα να κλείσω
τα παράθυρα, πάλευα - όλη νύχτα.
Ο αγέρας επέμενε.
Άπλωσα τότε
τις παλάμες μου πάνω σου σαν
δύο φύλλα ουρανού, και σε σκέπασα.
Έπειτα βγήκα στον εξώστη και κοίταζα

Δίχως χέρια τον κόσμο.



(Γιατι ειναι αργα και μας ακουμπησε το σκοταδι)

Κάθε φορά είν' η τελευταία φορά (ή έτσι λέμε τέλος πάντων)


Έχω ένα φίλο που όταν κρύβομαι με βρίσκει πάντα
όπου κι αν πάω μ' ακολουθεί σαν σκιά
όταν του λέω πως δεν αντέχω πια να ζω πάντα
λέει, πες πως είναι η τελευταία φορά

Έτσι επιστρέφω πάντα
στη χώρα του πουθενά
βγαίνω στους δρόμους πάντα
σαν να 'ναι η πρώτη φορά

Εχω ένα φίλο που όταν κλαίω γελάει πάντα
όταν γελάω κλαίει κρυφά
γράφει ένα κύκλο στον αέρα και μου λέει πάντα
κάθε φορά είναι η τελευταία φορά.

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

αυτός - εσύ - εγώ

Πονοκέφαλος. Αϋπνία. Η αγάπη σου ένας πονοκέφαλος. Έκλεισες τα μάτια σου μα τ' άνοιξες μονομιάς με τρόμο. Μόνος στη μέση ενός κρεβατιού με σεντόνια τσαλακωμένα. Δυο μέρες πριν την είχες εδώ και τώρα σου φεύγει κι αδειάζει η αγκαλιά σου, αδειάζει, αδειάζει, αδειάζει.
Ήθελες να σταματήσεις τη μοναξιά και έκανες να μιλήσεις, να ακούσεις έστω μια γνώριμη φωνή , μα φωνή δε βγήκε. Κι έτρεξες ως την κουζίνα να πιεις ένα ποτήρι νερό και σταγόνα δεν έτρεχε. Ουφ, σταμάτα να αναρωτιέσαι γιατί. Γιατί είπε όσα είπε, γιατί σ' αγκάλιασε, γιατί σε συγχώρεσε, γιατί δε σε θέλει δίπλα της. Δε σε θέλει τώρα. Και σε αδικεί τόσο αυτό το "τώρα" γιατί εσύ τώρα είναι που τη χρειάζεσαι, τώρα τη θέλεις, τώρα την ψάχνεις. Τώρα την ερωτεύτηκες. Κι αν άργησες; Τρέχα να την προλάβεις, τρέχα.



Αν ήξερες κι εσύ τι ήθελες, ο κόσμος θα ήταν πιο απλός για όλους, σκεφτόσουν μόνη σου και χαμογελούσες με μια κάποια πικρία. Περνούσαν τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες κι εσύ... εσύ. Εσύ άλλοτε κοιτούσες τα ρολόγια, τους δείκτες να διαγράφουν την ίδια τροχιά ξανά και ξανά, αργά, βασανιστικά κι άλλοτε έχανες την αίσθηση του χρόνου κι ένιωθες κουρασμένη να παραπατάς σε μια ευθεία ατέλειωτη. Τι θα γίνει; Θα τελειώνουμε πότε; Είχες μια αγκαλιά και την έσπρωξες. Καλώς ή κακώς δεν πήγε μακριά και τώρα πότε σε κυνηγάει και πότε την κυνηγάς εσύ.



Πόσο χαίρομαι που χαμογελάς ακόμα. Τι λάμψη είναι κι αυτή βρε παιδί μου! Θέλεις αγκαλιά, δε θέλεις, δεν ξέρεις τι θέλω.
Δεν ξέρεις. Δεν ξέρεις ε; Δεν ξέρεις.
Και γράφω ασυναρτησίες, γεμίζω χαρτιά με μουτζαλιές και τασάκια με στάχτη. Γεμίζω την καρδιά μου με ντροπή, τα πνευμόνια μου με ουρλιαχτά και τα αυτιά μου βουίζουν, βουίζουν, βουίζουν, βουίζουν.
Σταματήστε πια όλοι σας!
Κι αυτή η τρεμούλα δε φεύγει ποτέ;

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Τα λουλούδια

Εδώ μπροστά μου, έχω ένα σπιτάκι φτιαγμένο από ασήμι και ανεξίτηλο κόκκινο μαρκαδόρο...
Αστείο.
Γιατί δεν είμαστε λουλούδια; Θα 'θελες να είμαστε λουλούδια; Εγώ ναι, νομίζω ναι. Θα είχαμε την καλύτερη θέα του κόσμου, λιβάδια ατέλειωτα από λουλούδια και όλα θα ήταν φίλοι μας. Το τι θα κάναμε κάθε μέρα θα το διάλεγε ο άνεμος. Αυτός θα μας στροβίλιζε, αυτός θα μας κουνούσε, θα παίζαμε παιχνίδια... Ο άνεμος θα διάλεγε πότε θα με κοιτούσες, πότε θα μπλεχόμαστε, πότε θα κοιμόμαστε μαζί. Θα ξέραμε πού πηγαίνουμε, πού θα κοιτάμε.. στον ήλιο. Και τα βράδια που δε θα βλεπόμαστε έτσι σκυφτά και λυπημένα καθώς θα 'μαστε, εγώ θα απλώνω τις ρίζες μου και θα τυλίγω εσένα για να μη φοβάσαι τίποτα. Άσε τα σπίτια, λοιπόν, κι έλα να φυτρώσουμε...

Σημειώσεις κάπου στο 2008

Δε θελω

Το φως,

δε θελω να το σβησω.

Φερνει μοναξια κι εγω δεν τη θελω.

Θελω να ερθεις εδω, μπορεις;

Κρυωνω μονη μου

φοβαμαι