αυτός - εσύ - εγώ

Πονοκέφαλος. Αϋπνία. Η αγάπη σου ένας πονοκέφαλος. Έκλεισες τα μάτια σου μα τ' άνοιξες μονομιάς με τρόμο. Μόνος στη μέση ενός κρεβατιού με σεντόνια τσαλακωμένα. Δυο μέρες πριν την είχες εδώ και τώρα σου φεύγει κι αδειάζει η αγκαλιά σου, αδειάζει, αδειάζει, αδειάζει.
Ήθελες να σταματήσεις τη μοναξιά και έκανες να μιλήσεις, να ακούσεις έστω μια γνώριμη φωνή , μα φωνή δε βγήκε. Κι έτρεξες ως την κουζίνα να πιεις ένα ποτήρι νερό και σταγόνα δεν έτρεχε. Ουφ, σταμάτα να αναρωτιέσαι γιατί. Γιατί είπε όσα είπε, γιατί σ' αγκάλιασε, γιατί σε συγχώρεσε, γιατί δε σε θέλει δίπλα της. Δε σε θέλει τώρα. Και σε αδικεί τόσο αυτό το "τώρα" γιατί εσύ τώρα είναι που τη χρειάζεσαι, τώρα τη θέλεις, τώρα την ψάχνεις. Τώρα την ερωτεύτηκες. Κι αν άργησες; Τρέχα να την προλάβεις, τρέχα.



Αν ήξερες κι εσύ τι ήθελες, ο κόσμος θα ήταν πιο απλός για όλους, σκεφτόσουν μόνη σου και χαμογελούσες με μια κάποια πικρία. Περνούσαν τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες κι εσύ... εσύ. Εσύ άλλοτε κοιτούσες τα ρολόγια, τους δείκτες να διαγράφουν την ίδια τροχιά ξανά και ξανά, αργά, βασανιστικά κι άλλοτε έχανες την αίσθηση του χρόνου κι ένιωθες κουρασμένη να παραπατάς σε μια ευθεία ατέλειωτη. Τι θα γίνει; Θα τελειώνουμε πότε; Είχες μια αγκαλιά και την έσπρωξες. Καλώς ή κακώς δεν πήγε μακριά και τώρα πότε σε κυνηγάει και πότε την κυνηγάς εσύ.



Πόσο χαίρομαι που χαμογελάς ακόμα. Τι λάμψη είναι κι αυτή βρε παιδί μου! Θέλεις αγκαλιά, δε θέλεις, δεν ξέρεις τι θέλω.
Δεν ξέρεις. Δεν ξέρεις ε; Δεν ξέρεις.
Και γράφω ασυναρτησίες, γεμίζω χαρτιά με μουτζαλιές και τασάκια με στάχτη. Γεμίζω την καρδιά μου με ντροπή, τα πνευμόνια μου με ουρλιαχτά και τα αυτιά μου βουίζουν, βουίζουν, βουίζουν, βουίζουν.
Σταματήστε πια όλοι σας!
Κι αυτή η τρεμούλα δε φεύγει ποτέ;