Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Τα λουλούδια

Εδώ μπροστά μου, έχω ένα σπιτάκι φτιαγμένο από ασήμι και ανεξίτηλο κόκκινο μαρκαδόρο...
Αστείο.
Γιατί δεν είμαστε λουλούδια; Θα 'θελες να είμαστε λουλούδια; Εγώ ναι, νομίζω ναι. Θα είχαμε την καλύτερη θέα του κόσμου, λιβάδια ατέλειωτα από λουλούδια και όλα θα ήταν φίλοι μας. Το τι θα κάναμε κάθε μέρα θα το διάλεγε ο άνεμος. Αυτός θα μας στροβίλιζε, αυτός θα μας κουνούσε, θα παίζαμε παιχνίδια... Ο άνεμος θα διάλεγε πότε θα με κοιτούσες, πότε θα μπλεχόμαστε, πότε θα κοιμόμαστε μαζί. Θα ξέραμε πού πηγαίνουμε, πού θα κοιτάμε.. στον ήλιο. Και τα βράδια που δε θα βλεπόμαστε έτσι σκυφτά και λυπημένα καθώς θα 'μαστε, εγώ θα απλώνω τις ρίζες μου και θα τυλίγω εσένα για να μη φοβάσαι τίποτα. Άσε τα σπίτια, λοιπόν, κι έλα να φυτρώσουμε...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου