Κι είναι μερικά βράδια που προσποιούμαι πως είσαι διπλά μου για να κοιμηθώ. Αναζητήσεις, βλέπεις. Μόνο έτσι με παίρνει ο ύπνος. Με αγκαλιάζεις και με νανουρίζεις με τα μάτια σου να με καρφώνουν. Για τα χάδια σου μόνο… για τη ζεστή σου ανάσα πάνω στο λαιμό μου και τα δάχτυλα εκείνα. Το μισώ εκείνο το «γεια» που με αναγκάζουν να λέω συνεχώς. Είναι θλιβερό και τερατώδες. Το φοβάμαι. Γι’ αυτό το αφήνω πίσω πάλι και σε έχω διπλά μου κάθε βράδυ. Και ψήνομαι στον πυρετό. Και ξεχνάω… μέχρι να ξυπνήσω.