Εσύ εκεί. Να κολλάς, να σκέφτεσαι ό,τι πέρασε και να αναρωτιέσαι ποιος από τους χίλιους τρόπους που σκέφτηκες θα σου γυρίσει πίσω τον περασμένο σου Οκτώβρη. Το καινούριο χρώμα στο δωμάτιο σου, την ώρα που ξάπλωνες στην αιώρα σου, τα λεπτά που χανόσουν σε ένα βιβλίο ή πόσο χαρούμενος ήσουν μπαίνοντας σε ένα αυτοκίνητο, πόσο χαρούμενος ήσουν περπατώντας μια απόσταση δύο χιλιομέτρων μες στη νύχτα, πόσο χαρούμενος ήσουν με μια χαζή διαδρομή γύρω απ' το τετράγωνο του σπιτιού σου, τη σοκοφρέτα σου. Χορός ατέλειωτος κι εσύ τον αρνήθηκες. Βγήκες απ'τον κύκλο και τώρα δεν είναι κανείς έξω για να χορέψεις. Κρύο. Ένα σεντόνι, μια κουβέρτα κι ένα μαντήλι γύρω στο λαιμό σου. Ο λαιμός σου. Δε βγαίνει φωνή. Η θέα σε έχει τυφλώσει. Μια πόλη. Πόσοι δρόμοι, τόσα σπίτια. Βότσαλα σε έναν ουρανό γεμάτο σύννεφα κι έναν ήλιο γκρίζο, αστραφτερό. Και τυφλώνεσαι. Ε, τρέχα. Έχεις και τίποτα άλλο να κάνεις; Κλαις, μην κλαις. Καμία αγκαλιά δε σε χωράει πια; Οκτώβρη, γύρνα -φύγε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου