Τα μαλλιά της κρέμονται απεριποίητα. Καταλήγουν να χύνονται πάνω στο τετράδιο. Το τετράδιο με τα γραμματάκια, τα γράμματα. Τα μαλλιά που λιγοστεύουν κι ο χρόνος που τελείωνει. Τελειώνει, ναι.

Μοιάζουν με προστατευτικό κάλυμμα ή με κουρτίνα ώρες ώρες. Με προστατεύουν λες; Από τι με προστατεύουν; Τι να την κάνω την προστασία τώρα, ξανασκέφτομαι, τελείωσε κι αυτό. Τελείωσε.

Στο δρόμο δεν υπάρχουν πια βελάκια που να δείχνουν πού να πας, πότε να πας, με τι ταχύτητα. Φοβάμαι ότι μια βιάζομαι, μια αργώ και βέβαια κι εσύ δε βοηθάς στις ισορροπίες και άλλωστε εγώ συνεχώς φοβάμαι.

Κι απ΄την άλλη ψάχνω δρόμους χαραγμένους. Εγώ. Εγώ που ο,τι ετοιμοπαράδοτο το κοιτάω από πάνω ως κάτω με χίλιες διαφορετικές ματιές πριν το αγοράσω.

Τι διαφορετικές ανάγκες, πόσο διαφορετικά βλέμματα, πόσο λανθασμένοι χρόνοι;

Μέτρα αντιφάσεις και τελείωσες.