Καθρεφτίσματα

Κοίταξε τον εαυτό της κατάματα. Ο καθρέφτης ήταν λεκιασμένος και ένα χέρι σκόνης είχε περάσει πάνω του με τον καιρό, άτσαλα. Μπορούσες όμως να δεις μέσα του και σίγουρα μπορούσες να αναγνωρίσεις τα γεμάτα απορία μάτια της. Είχε μπερδευτεί σε αυτό το μονοπάτι με δική της ευθύνη και δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω. Ή μπορούσε μα ο γυρισμός ήταν ο δυσκολότερος δρόμος.

Κι είναι μερικά βράδια που προσποιούμαι πως είσαι διπλά μου για να κοιμηθώ. Αναζητήσεις, βλέπεις. Μόνο έτσι με παίρνει ο ύπνος. Με αγκαλιάζεις και με νανουρίζεις με τα μάτια σου να με καρφώνουν. Για τα χάδια σου μόνο… για τη ζεστή σου ανάσα πάνω στο λαιμό μου και τα δάχτυλα εκείνα. Το μισώ εκείνο το «γεια» που με αναγκάζουν να λέω συνεχώς. Είναι θλιβερό και τερατώδες. Το φοβάμαι. Γι’ αυτό το αφήνω πίσω πάλι και σε έχω διπλά μου κάθε βράδυ. Και ψήνομαι στον πυρετό. Και ξεχνάω… μέχρι να ξυπνήσω.

Λευκό

Το σημερινο χρωμα δε θυμιζει σε τιποτα το κοριτσι. Λευκο, μονο λευκο. Αν κοιταξεις το προσωπο της θα δεις χρωματα που θα σε φοβισουν. Αχρωμα όλα συνθετουν αυτή τη μερα που κάθε άλλο παρα συνηθισμενη είναι.

Πέφτουμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και αλλάζουμε ρόλους.

Ψάχνουμε για μοναξιά και τυλιγόμαστε, στενεύει κάθε κόμπος και δενόμαστε, δενόμαστε…





Φωτογραφία από το Vincent του Tim Burton.